Udzielenie chrztu powinno nastąpić w pierwszych tygodniach po narodzeniu dziecka. Przy wyborze imienia dla dziecka rodzice powinni troszczyć się o to, by wybrane imię było zgodne z duchem chrześcijańskim (jest to zarazem patron dziecka).
Rodzice dziecka wybierają rodziców chrzestnych. Chrzestni powinni mieć ukończone 16 lat, być osobami które przyjęły sakrament Chrztu, Eucharystii i Bierzmowania, być wierzącymi i systematycznie praktykującymi osobami a jeśli są małżonkami, powinni żyć w sakramentalnym związku małżeńskim.
Kościół stawia takie wymagania rodzicom chrzestnym, ponieważ podczas obrzędu Chrztu składają wyznanie wiary we własnym imieniu oraz przyjmują na siebie współodpowiedzialność za chrześcijańskie wychowanie dziecka. W przypadku chrztu dziecka, które nie jest z naszej parafii wymagamy koniecznego zezwolenia z parafii miejsca zamieszkania rodziców.
Prosimy rodziców chrzestnych będących spoza naszej parafii o przyniesienie z własnej parafii zaświadczenia potwierdzającego możliwość pełnienia godności chrzestnego(ej).
Ochrzczony, należący do niekatolickiej wspólnoty kościelnej, może być dopuszczony tylko razem z chrzestnym katolikiem i to jedynie jako świadek chrztu (KPK Kan. 874 § 2)
Co najmniej na dwa tygodnie przed datą chrztu należy zgłosić dziecko w kancelarii parafialnej.
Przy zapisie należy przedstawić:
– metrykę urodzenia dziecka z USC,
– zaświadczenia potwierdzające możliwość pełnienia godności chrzestnego(ej). Wydaje parafia miejsca zamieszkania,
– w przypadku chrztu dziecka, które nie jest z naszej parafii: zezwolenie z parafii miejsca zamieszkania rodziców,
– dane potrzebne do ksiąg metrykalnych
W dniu chrztu należy: zgłosić się 15 minut przed ceremonią w kancelarii parafialnej, w celu dopełnienia formalności (złożenie podpisów w Księdze Chrztów). Przynosimy świecę chrzcielną i białą szatę.
Pierwszy Sakrament Pokuty i pierwszy pełny udział we Mszy św. Przygotowanie do I Komunii św. rozpoczyna się już w kl. „0” i trwa przez kolejne trzy lata (a tak naprawdę rodzice przygotowują dziecko do tego sakramentu już od jego narodzenia – poprzez wspólną modlitwę, pacierz, udział w życiu liturgicznym parafii, Mszy św.).
Termin zgłoszenia w kancelarii parafialnej dziecka do tego sakramentu, to rok szkolny i katechetyczny klasy III szkoły podstawowej. Dzieci, które zostały ochrzczone w innej parafii są zobowiązane do przedstawienia świadectwa chrztu.
Bezpośrednie przygotowanie do tego sakramentu dokonuje się w ramach katechizacji klasy III szkoły podstawowej oraz poprzez spotkania-katechezy dla rodziców (w każdym miesiącu).
BIERZMOWANIE jest dopełnieniem i umocnieniem tego, co zostało zapoczątkowane chrztem, czyli nowego życia, “z wody i Ducha”.
Kościół jako wspólnota potrzebuje koniecznie sakramentu bierzmowania, gdyż dojrzałe spełnienie jego zbawczej misji możliwe jest tylko na drodze osiągnięcia dojrzałości wspólnotowej przez jego członków. Skutkiem sakramentu bierzmowania jest pełne wylanie Ducha Świętego, jakie niegdyś stało się udziałem Apostołów w dniu Pięćdziesiątnicy. Bierzmowany (dorosły “dojrzałością Chrystusową”) zostaje w pełni zaangażowany przez Chrystusa i Kościół, staje się świadomym apostołem Chrystusa i głosicielem Ewangelii.
Jakie skutki sprawia bierzmowanie?
Skutki bierzmowania są następujące:
– udoskonala łaskę chrztu,
– głębiej zakorzenia nas w synostwie Bożym,
– ściślej jednoczy nas z Chrystusem,
– pomnaża w nas dary Ducha Świętego,
– udoskonala naszą więź z Kościołem,
– umacnia do świadczenia o wierze chrześcijańskiej słowem i czynem.
MODLITWA O SIEDEM DARÓW DUCHA ŚWIĘTEGO
Duchu Przenajświętszy, Pocieszycielu, uświęcający dusze nasze, racz mi udzielić daru mądrości, abym poznał i umiłował prawdę wiekuistą i nigdy dóbr tego świata nie przedkładał nad dobro wieczne. Daj mi dar rozumu, abym poznał prawdy objawione na ile dozwala nieudolność ludzka. Daj mi dar umiejętności, abym się przekonał o nicości swojej i wszelkich rzeczy stworzonych. Żebym wszystko odnosił do Boga według uczuć Serca Jezusowego, a gardził marnościami tego świata. Daj mi dar rady, abym ostrożnie postępował wśród niebezpieczeństw życia doczesnego i spełniał wolę Bożą. Daj mi dar mocy, abym przezwyciężał pokusy nieprzyjaciela i znosił prześladowania, na które mógłbym być wystawiony. Daj mi dar pobożności, abym się rozmiłował w rozmyślaniu, w modlitwie i w tym wszystkim, co się do służby Bożej odnosi. Daj mi dar bojaźni Bożej, abym pilnie unikał wszystkiego, co by Cię obrazić mogło, abym się bał grzechu bardziej niż śmierci, a to jedynie dla miłości Twojej. Do tych wszystkich darów, o Duchu Święty, dodaj mi dar pokuty, abym grzechy swoje opłakiwał, i ducha umartwienia, abym zadość uczynił Boskiej sprawiedliwości. Napełnij Duchu Święty, serce moje Boską miłością i łaską wytrwania, abym żył po chrześcijańsku i umarł śmiercią świątobliwą. Amen.
EUCHARYSTIA jest „źródłem i zarazem szczytem całego życia chrześcijańskiego”, tak że jest to wprost niemożliwe, aby prowadzić życie chrześcijańskie bez częstego udziału w Eucharystii. Chrystus Pan powiedział wyraźnie: „Jeżeli nie będziecie spożywali Ciała Syna Człowieczego i nie będziecie pili Krwi Jego, nie będziecie mieli życia w sobie. Kto spożywa moje Ciało i pije moją Krew, ma życie wieczne, a Ja go wskrzeszę w dniu ostatecznym” (J 6,53-54).
Wszystkie sakramenty święte, posługi kościelne i dzieła apostolstwa są ściśle powiązane z Eucharystią i do niej zmierzają. Eucharystia jest znakiem jedności wiernych z Bogiem i braćmi. Jedność tę oznacza i ją urzeczywistnia. Jest więc skutecznym znakiem Bożego daru jedności. W kazaniu o chlebie żywym, jakie Jezus wygłosił w Kafarnaum po rozmnożeniu chleba, powiedział również: „Kto spożywa moje Ciało i Krew moją pije, trwa we Mnie, a Ja w nim” (J 6,56). Chrystus Pan ustanowił więc sakrament Eucharystii w Wieczerniku w czasie Ostatniej Wieczerzy, kiedy celebrował wraz z Apostołami tradycyjną Paschę żydowską. To była Pascha Jezusa, w czasie której siebie złożył w ofierze jako Baranka niepokalanego za grzechy świata. Polecił, aby Kościół składał, ponawiał tę Ofiarę na Jego pamiątkę. Kościół wierny poleceniu swego Zbawiciela czyni to przez wszystkie wieki i będzie czynił aż do skończenia świata. Zasadniczo liturgia zgromadzenia eucharystycznego w jej zasadniczych ramach przetrwała nienaruszona przez wieki aż do naszych czasów. Składa się ona z obrzędów wstępnych, z czytania słowa Bożego, przygotowania darów, modlitwy eucharystycznej, w czasie której dokonuje się przemiana chleba i wina w Ciało i Krew Chrystusa, z Komunii świętej i zakończenia. Eucharystia winna również dla każdej rodziny stać się i centrum i źródłem jej życia. Dobrze więc byłoby, aby rodziny wspólnie brały udział w Eucharystii. Do owocnego udziału w niedzielnej Mszy świętej trzeba się przygotować. Najpierw należy zadbać o to, by być w stanie łaski i móc w niedzielę przystąpić do Komunii świętej, aby w pełni uczestniczyć w liturgii. Istnieje również praktyka tzw. „Komunii duchowej” (pragnienie przyjęcia Pana Jezusa) polecana szczególnie tym osobom, które w chwili obecnej mają przeszkody do przyjęcia Komunii św. w sposób sakramentalny.
Każdy katolik może zamówić Mszę świętą w dowolnej intencji. Zwykle zamawiamy Msze św. za naszych zmarłych. Pamiętajmy jednak również o żywych, a więc o naszych bliźnich i o nas samych. Zamawiajmy więc Msze św. w intencjach rodziny, konkretnej osoby i sprawy. W związku ze szczególną rolą Mszy św. sprawujemy ją w różnych intencjach jako “Msze św. dziękczynne”, “Msze św. za zmarłych”, “Msze św. w intencjach żywych”, z okazji różnych rocznic np.: “18 rocznicy urodzin”, “Jubileuszu małżeństwa”, “Rocznicy odzyskania niepodległości”, “Wyboru Ojca św.” Również w szczególnych momentach dla rodziny np.: “O szczęśliwy przebieg operacji matki”, “O pomyślne zdanie egzaminu dojrzałości”. Przyjmujemy także intencje na Msze św. gregoriańską – 30 Mszy św. odprawianych w intencji jednej osoby zmarłej, w ciągu 30 kolejnych dni. Nazwa wiąże się z imieniem papieża Grzegorza I Wielkiego, który polecił odprawiać przez 30 dni Msze św. za zmarłego mnicha. Mszy św. gregoriańskiej przypisuje się szczególną skuteczność dla uwolnienia zmarłego od kary czyśćca.
Spotkanie z Chrystusem w Sakramencie Pokuty wymaga odpowiedniego usposobienia i należytego przygotowania. Usposobieniem jest miłość ku Bogu, a wyraża się ona przez szczerą wolę i gotowość do poprawy, co każe nam podjąć trud odpowiedniego przygotowania się do spowiedzi.
Trud ten polega na spełnieniu wszystkich warunków pokuty.
Warunki sakramentu pokuty:
– Rachunek sumienia
– Żal za grzechy
– Mocne postanowienie poprawy
– Szczera spowiedź
– Zadośćuczynienie Panu Bogu i bliźniemu
– Okazja do spowiedzi jest przed każdą Mszą świętą.
Każdy z siedmiu sakramentów jest środkiem, przez który zmartwychwstały Pan, mocą swojego Ducha, udziela człowiekowi różnych zbawczych łask. Kościół katolicki naucza, że również sakrament namaszczenia chorych jest jednym z sakramentów ustanowionych przez Chrystusa. Wspomina o nim św. Marek oraz św. Jakub.
Udzielenie sakramentu chorych nie ma na celu – jak się nieraz sądzi – wyłącznie przygotowania człowieka na śmierć, lecz również umocnienie go w jego cierpieniach. “Człowiek niebezpiecznie chory potrzebuje szczególnej łaski Bożej, aby pod wpływem lęku nie upadł na duchu i podlegając pokusom nie zachwiał się w wierze. Dlatego Chrystus w sakramencie namaszczenia daje swoim wiernym, dotkniętym choroba, potężną moc i obronę”. “Sakrament ten udziela choremu łaski Ducha świętego, która pomaga całemu człowiekowi do zbawienia, a mianowicie umacnia ufność w Bogu, uzbraja przeciw pokusom szatana i trwodze śmierci. Dzięki tej pomocy chory może nie tylko znosić dolegliwości choroby, ale także je przezwyciężać i odzyskać zdrowie, jeżeli to jest pożyteczne dla zbawienia jego duszy. Jeżeli jest to potrzebne, namaszczenie odpuszcza grzechy i staje się dopełnieniem chrześcijańskiej pokuty”.
W sakramencie namaszczenia chorych człowiek dostępuje udziału w zbawczej męce i śmierci Chrystusa. Kościół zachęca wszystkich cierpiących, chorych i umierających, aby świadomie łączyli się z męką i śmiercią Chrystusa i w ten sposób przysparzali dobra całemu ludowi Bożemu, przyczyniając się do jego zbawienia. Sakrament ten jest niejako konsekracją chorego, aby przez swoje cierpienia skutecznie przyczyniał się do zbawiania świata oraz aby przez śmierć sam wszedł do chwały niebieskiej.
We wszystkich sytuacjach życiowych Chrystus obdarowuje nas swoimi łaskami, koniecznymi do spełnienia powierzonych nam przez Niego nowych zadań i do naszego uświęcenia. Ma to miejsce również w wypadku choroby chrześcijanina. Przez sakrament namaszczenia Zbawiciel umacnia cierpiącą osobę, włącza ją w tajemnicę swojej zbawczej męki i śmierci, odpuszcza jej grzechy i uświęca ją. Dzięki łasce tego sakramentu chory lub umierający człowiek zyskuje pomoc dla własnego zbawienia, a równocześnie przez swoje cierpienie i śmierć przymnaża różnych zbawczych darów całemu Kościołowi.
Informacje dla osób przygotowujących się do zawarcia Sakramentu Małżeństwa:
Odpowiednio wcześniej należy dokonać rezerwacji terminu ślubu. Przyjmujemy rezerwacje na 2022 r. i 2023 r.
Zgodnie z kan. 1115 Kodeksu Prawa Kanonicznego małżeństwa winny być zawierane w parafii, gdzie przynajmniej jedno z narzeczonych posiada stałe albo tymczasowe zamieszkanie lub miesięczny pobyt. Za zezwoleniem własnego ordynariusza albo własnego proboszcza, wolno małżeństwo zawrzeć gdzie indziej.
Kandydaci do małżeństwa winni zgłosić się do kancelarii parafialnej nie później niż trzy miesiące przed ślubem w celu rozważnego i spokojnego podjęcia przygotowania bezpośredniego do ślubu, ewentualnego uzupełnienia katechezy przedmałżeńskiej i starannego dopełnienia formalności urzędowych.
Zgłaszając się do kancelarii w celu odbycia rozmowy duszpasterskiej i spisania protokołu przedmałżeńskiego narzeczeni przynoszą następujące dokumenty:
– dowód osobisty względnie inny dokument tożsamości zaopatrzony w fotografię i zawierający: dane personalne, datę i miejsce urodzenia oraz imiona rodziców
– aktualne świadectwo chrztu (z przeznaczeniem do sakramentu małżeństwa). Świadectwo jest ważne 6 miesięcy od daty wystawienia
– świadectwo bierzmowania (jeżeli ten sakrament nie jest odnotowany na świadectwie chrztu)
– ostatnie świadectwo ukończenia katechizacji szkolnej
– zaświadczenie stwierdzające brak okoliczności wyłączających zawarcie małżeństwa z Urzędu Stanu Cywilnego, wydane zgodnie z obowiązującymi przepisami, względnie odpis aktu małżeństwa cywilnego, jeśli nupturienci pozostają ze sobą w związku cywilnym (dokumenty te winny zostać doręczone nie później niż na dwa miesiące przed planowanym terminem ślubu). W przypadku, gdy nupturienci zawarli małżeństwo cywilne za granicą, wystarczający jest dokument zagranicznego urzędu potwierdzający ten fakt
– indeks lub zaświadczenie odbycia nauk przedmałżeńskich
– świadectwo odbycia spotkań w Katolickiej Poradni Życia Rodzinnego.
– świadectwo zgonu współmałżonka (cywilne lub kościelne), jeśli któryś z nupturientów jest wdowcem lub wdową
– odpis wyroku orzekającego rozwód cywilny, jeśli nupturient pozostawał wcześniej w związku cywilnym z inną osobą (dotyczy także osób po kanonicznym stwierdzeniu nieważności małżeństwa)
– zezwolenie ordynariusza miejsca lub proboszcza, jeśli małżeństwo będzie zawierane poza którąś z uprawnionych parafii (kan. 1115)
W ostatnim tygodniu przed ślubem narzeczeni zgłaszają się do kancelarii parafialnej przedstawiając następujące dokumenty:
– dane świadków (imię i nazwisko, wiek, adres zamieszkania)
– zaświadczenie potwierdzające odbycie spowiedzi przedślubnej
– inne wymagane dokumenty (jeżeli wcześniej nie zostały dostarczone)
W dniu ślubu 15 min. przed rozpoczęciem Mszy św. narzeczeni wraz z dwoma świadkami (świadkowie muszą mieć przy sobie dowód osobisty względnie inny dokument tożsamości) zgłaszają się do kancelarii parafialnej w celu spisania aktu ślubu. Filmowanie i robienie zdjęć podczas uroczystości ślubnej podlega przepisom liturgicznym i musi być wcześniej uzgodnione z duszpasterzem.
Jezu, Synu Boga, w którym mieszka cała pełnia bóstwa. Ty powołujesz ochrzczonych, by wypłynęli na głębie, krocząc drogami świętości. Wzbudź w sercach ludzi młodych pragnienie, by być we współczesnym świecie świadkami potęgi Twojej miłości. Napełnij młodych Twoim Duchem odwagi i roztropności, aby prowadził ich ku głębi tajemnicy człowieka, by stali się zdolnymi do odkrycia pełnej prawdy o sobie i o własnym powołaniu.
Nasz Zbawicielu, posłany przez Ojca, aby objawić Jego miłosierną miłość. Obdarz Twój Kościół darem ludzi młodych, którzy są gotowi wypłynąć na głębię, aby być wśród ludzi znakiem Twojej obecności, która odnawia i zbawia.
Najświętsza Dziewico, Matko Zbawiciela, niezawodna Przewodniczko na drodze ku Bogu i bliźniemu. Ty, która zachowywałaś słowa Jezusa w głębi Twego serca, wspieraj Twoim macierzyńskim wstawiennictwem rodziny i wspólnoty kościelne, aby pomagały ludziom młodym w hojnej odpowiedzi na wezwanie Pana. Amen.
Jan Paweł II
Do Ciebie, Panie, zwracamy się z ufnością! Synu Boży, posłany przez Ojca do ludzi wszystkich czasów i żyjących w każdym zakątku świata! Błagamy Ciebie, za pośrednictwem Maryi, Matki Twojej i Matki naszej: spraw, aby w Kościele nie brakowało powołań, zwłaszcza do szczególnej służby Twemu Królestwu.
Jezu, jedyny Zbawicielu człowieka! Modlimy się do Ciebie za naszych braci i za nasze siostry,
którzy odpowiedzieli «tak» na Twoje powołanie do kapłaństwa, do życia konsekrowanego i do misji. Spraw, aby ich życie odnawiało się każdego dnia i stawało się żywą Ewangelią.
Panie miłosierny i święty, nadal posyłaj nowych robotników na żniwo Twego Królestwa! Pomagaj tym, których powołujesz, by Cię naśladowali w naszych czasach: spraw, by kontemplując Twoje oblicze, przyjmowali z radością tę przedziwną misję, którą im powierzasz dla dobra Twego Ludu i wszystkich ludzi. Ty, który jesteś Bogiem i żyjesz, i królujesz z Ojcem i Duchem Świętym
na wieki wieków. Amen.
Jan Paweł II
MODLITWA O POWOŁANIA KAPŁAŃSKIE I ZAKONNE
O Jezu, Boski pasterzu, który powołałeś apostołów, aby ich uczynić rybakami dusz, pociągnij ku sobie gorące i szlachetne umysły młodych ludzi i uczyń ich swoimi sługami. Spraw, by dzielili Twoje pragnienie powszechnego odkupienia, dla którego dobra ustawicznie składasz na ołtarzach swoją Ofiarę. Ty, o Panie, który żyjesz, aby się wstawiać za nami, otwórz przed nimi horyzonty, by dostrzegli cały świat, w którym wznosi się niema prośba tak wielu braci o światło prawdy i ciepło miłości. Spraw, by – odpowiadając na Twoje wołanie – przedłużali, tu na ziemi, Twoją misję, budowali Twoje Ciało Mistyczne – Kościół i byli solą ziemi i światłością świata. Amen.
Panie, Ty wezwałeś Apostołów: „Idźcie i ogłaszajcie Dobrą Nowinę wszystkim narodom”. (Wielu usłyszało Twoją Ewangelię, ale do bardzo wielu jeszcze nie dotarła). Daj misjonarzom wielką wiarę i nowy zapał. Pozwól im zanieść światło tam, gdzie panują ciemności, nadzieję tam, gdzie jest rozpacz, miłość tam, gdzie jest nienawiść, wiedzę tam, gdzie jej brak, oraz uzdrowienie tam, gdzie choroba sieje spustoszenie. Pomóż im poprowadzić ludzi do pełniejszego życia, w którym rozpoznają oni, ze są Twoimi dziećmi.
I jeżeli Panie wołasz mnie albo kogoś z moich ukochanych, aby uczynić z nas Twoich wysłanników, daj nam wiarę do przyjęcia Twego wezwania ze wspaniałomyślnością. Z Maryją, naszą Matką i naszym wzorem, prosimy o tę łaskę w Twoje imię. Amen.
O POWOŁANIA MISYJNE
Dobry Pasterzu! Naucz młodych całego świata, co znaczy „oddać” swoje życie przez przyjęcie powołania i misji. Tak jak posłałeś Apostołów, by głosili Ewangelię na krańcach ziemi, tak dziś wezwij młodzież Kościoła, aby podjęła wielką misję głoszenia Ciebie tym, którzy jeszcze o Tobie nie słyszeli.
Obdarz tych młodych ludzi męstwem i ofiarnością wielkich misjonarzy przeszłości, aby dzięki świadectwu ich wiary i solidarności z każdym potrzebującym bratem i siostrą świat mógł odkryć Prawdę, Dobro i Piękno życia, które Ty jeden możesz dać.
Naucz młodych ludzi głosić Twoje orędzie życia i prawdy, miłości i solidarności. Naucz młodych ludzi właściwego używania wolności. Naucz ich, że największą wolnością jest całkowite oddanie samego siebie. Naucz ich, co znaczą słowa Ewangelii: „Kto straci swe życie z Mego powodu, znajdzie je”.
MODLITWA O POWOŁANIA
Jezu, Boski pasterzu dusz, Ty powołałeś Apostołów, aby uczynić ich rybakami ludzi. Pociągnij jeszcze do siebie gorliwe i wspaniałomyślne dusze młodych, aby uczynić ich Twoimi naśladowcami i Twoimi sługami. Daj im udział w Twoim pragnieniu powszechnego odkupienia, dla którego odnawiasz na ołtarzach Twoją ofiarę.
Ty, Panie, „który zawsze żyjesz, by się wstawiać za nami”, otwórz przed nimi horyzonty całego świata, gdzie nieme wołanie wielu braci prosi o światło prawdy i ciepło miłości. Odpowiadając w ten sposób na Twoje powołanie, niech przedłużają tu na ziemi Twoją misję, niech budują Twoje Mistyczne Ciało, którym jest Kościół, i niech będą „solą ziemi, światłem świata”.
Rozciągnij, Panie, Twoje pełne miłości wezwanie również na wiele dusz kobiecych, czystych i wielkodusznych, wlej w nie pragnienie ewangelicznej doskonałości i oddania się na służbę Kościołowi oraz braciom potrzebującym opieki i miłości.
Paweł VI
MODLITWA ZA KAPŁANÓW
Kapłani bardzo proszą wszystkich wiernych o modlitwę w ich intencji. Jednocześnie zapewniają o swej modlitewnej pamięci sprawując w każdym tygodniu jedną Mszę św. w intencji Parafian.
O Panie, daj sługom Twoim serce, które obejmie całe ich wychowanie i przygotowanie. Niech będzie świadome wielkiej nowości, jaka zrodziła się w ich życiu, wyryła się w ich duszy. Serce, które byłoby zdolne do nowych uczuć, jakie Ty polecasz tym, których wybrałeś, by byli sługami Twego Ciała Eucharystycznego i Twego Ciała Mistycznego Kościoła.
O Panie, daj im serce czyste, zdolne kochać tylko Ciebie taką pełnią, taką radością, taką głębokością, jakie wyłącznie ty potrafisz ofiarować, kiedy staniesz się wyłącznym, całkowitym przedmiotem ludzkiego serca. Serce czyste, które by nie znało zła, chyba tylko po to, by je rozpoznać, zwalczać i unikać, serce czyste jak dziecka, zdolne do zachwytu i do bojaźni.
O Panie, daj im serce wielkie, otwarte na Twoje zamysły i zamknięte na wszelkie ciasne ambicje, na wszelkie małostkowe współzawodnictwo międzyludzkie. Serce wielkie, zdolne równać się z Twoim i zdolne pomieścić w sobie rozpiętość Kościoła, rozpiętość światła, zdolne wszystkich kochać, wszystkim służyć, być rzecznikiem wszystkich.
Ponadto, o Panie, daj im serce mocne, chętne i gotowe stawić czoła wszelkim trudnościom, wszelkim pokusom, wszelkim słabościom, wszelkiemu znudzeniu, wszelkiemu zmęczeniu, serce potrafiące wytrwale, cierpliwie i bohatersko służyć tajemnicy, którą Ty powierzasz tym synom Twoim, których utożsamiłeś z sobą.
W końcu, o Panie, serce zdolne do prawdziwej miłości, to znaczy zdolne rozumieć, akceptować, służyć i poświęcać się, zdolne być szczęśliwym, pulsującym Twoimi uczuciami i Twoimi myślami.
Paweł VI