ul. Bernardyńska 2, 85-029 Bydgoszcz
887 664 015
pwbydgoszcz@poczta.ordynariat.pl

ARCHITEKTURA

Późnogotycki, orientowany. Murowany z cegły o układzie gotyckim, ze sporadycznym użyciem zendrówki w ścianach i głazów narzutowych w podmurówce. Dwuprzęsłowe prezbiterium zamknięte trójbocznie, przy nim od północy przyległe doń ramię klasztoru, obejmujące w części wschodniej zakrystię, w części zachodniej wtopioną w budynek wieżę. Nieznacznie szersza i wyższa nawa na rzucie wydłużonego prostokąta, czteroprzęsłowa, z współczesna jej, prostokątna kaplicą od południa, przy drugim od wsch. przęśle, niewielką neogotycką kruchtą od zach. i cylindryczną wieżyczką schodową w narożniku pd. – zach., przebudowaną na wieżę. Wnętrze nakryte sklepieniami gwiaździstymi o wzbogaconym układzie, z żebrem przewodnim oraz nowymi zwornikami i wspornikami. W kaplicy sklepienie gwiaździste w układzie lekko wirującym, z gładkimi zwornikami i wspornikami.     
    Zakrystia nakryta dwoma przęsłami sklepień kolebkowo – krzyżowych, przedzielonych gurtem; pod wieżą przedsionek nakryty sklepieniem krzyżowo – żebrowym. Tęcza zamknięta łukiem ostrym oraz półkoliście zamknięta arkada kaplicy, fazowane. Okna ostrołukowe z neogotyckimi maswerkami. Wejście z prezbiterium do zakrystii prostokątne, umieszczone we wnęce ostrołukowej, do przedsionka pod wieżą zamknięte półkoliście, w szerokiej wnęce o łuku odcinkowym. Na zewnątrz korpus opięty szkarpami o dwóch uskokach, kaplica w narożach jedno-uskokowymi. W zwieńczeniu ścian tynkowane fryzy opaskowe. Szczyt pomiędzy prezbiterium a nawą trójkątny, z blendami zamkniętymi półkoliście oraz kolistymi, przedzielony w połowie wysokości fryzem opaskowym.    

    Szczyt kaplicy wydzielony kilku-uskokową odsadzką, ze zrekonstruowanymi schodkami i sterczynami, wypełniony pięcioma rzędami blend kolistych. Elewacja zachodnia zwieńczona szczytem schodkowym, z uskokami i sterczynami zrekonstruowanymi w latach 1864-65, wypełnionym trzema strefami blend: w dolnej siedem wysokich, półkoliście zamkniętych blend, wspartych na dwukondygnacyjnych pilasterkach i przyciętych gzymsem, w drugiej kondygnacji trzy wnęki uskokowe, mieszczące blendy  o dwułucznych zamknięciach, w najwyższej kondygnacji para blend uskokowych, ponadto po bokach i w zwieńczeniu blendy koliste; przy wszystkich sąsiadujących ze sobą łukach blend i wnęk dodatkowe łuki wydzielające trójkątne wgłębienia.    

      Dawna wieżyczka schodowa w związku z przebudową na wieżę całkowicie oblicowaną w pierwotnej cylindrycznej części  i nadbudowana dwoma kondygnacjami neogotyckimi, ośmiobocznymi, zwieńczona murowaną iglicą z kamiennym kwiatonem. Wieża wtopiona w styk budynku klasztornego z kościołem, zbliżoną do kwadratu, z nowszym wejściem od zach.  Bez podziałów, przepruta okienkami szczelinowymi oraz oknami i wnękami zamkniętymi odcinkowo. Na wysokości podstawy szczytu między prezbiterium a nawą, od zach. i pn. zarysy zamurowanych otworów ostrołukowych; nieco poniżej zarys pulpitowej połaci dachowej nad dawnym krużgankiem przylegającym do pn. ściany nawy. Wieża od wsch. i zach. zwieńczona szczytami w XVI-XVII, z parami pilasterków, spływami, falistymi przyczółkami i postumentami.    

    Dachy dwuspadowe, dach prezbiterium od wsch. wielopołaciowy, kryte dachówką. Ambona rokokowa z II połowy XVIII wieku, zrekonstruowana w 1864 roku, z nowszą podstawą i schodkami oraz płaskorzeźbami czterech ewangelistów na gruszkowatym korpusie. W ścianach kościoła wmurowane, wyjęte z posadzki płyty kamienne, zapewne z XVII wieku, z zatartymi napisami oraz herbami Nałęcz i własnym Denfoffów.